Het is niet anders  zei haar moeder drie jaar geleden toen ze vanwege haar alzheimer moest verhuizen naar De Beuk, een gesloten psychogeriatrische afdeling van De Wijde Blik in Assen. Dochter Gerdien Breimer schreef er diezelfde dag een blog over, en in de afgelopen drie jaar volgden er nog veel meer.

Bij de start van de Week van zorg en welzijn, 12 maart, verschijnt haar eerste boek: Patat & Pavlov. Een bundeling van achtenveertig verhalen over haar belevenissen en ervaringen tijdens de bezoeken aan haar moeder, liefdevol en integer geschreven.

Gerdien Breimer (1961), van oorsprong maatschappelijk werker, vertelt: De band tussen mij en mijn moeder was nooit heel hecht en warm. Daar heeft de ziekte van Alzheimer verandering in gebracht. Het heeft de afstand tussen ons verkleind en daar ben ik blij mee. Ik zorg nu graag voor haar. 

De auteur neemt je in Patat & Pavlov mee in het leven van haar dementerende moeder. Terwijl je leest, krijg je het gevoel dat je in de huiskamer zit bij Gerdien, haar moeder Roelien en de overige bewoners van De Beuk.
Voor je op tafel staat een kopje thee. Je koekje is net op.
Je hoort hoe Gerdien aansluit en meebeweegt met haar moeder. Je maakt mee hoe ze zich inspant om haar moeder niet te corrigeren als ze fouten maakt. Je ziet hoe ze contact met haar moeder maakt, mentaal en fysiek. Je beleeft het plezier dat ze samen hebben met ze mee.
Soms is moeder Roelien verdrietig of zelfs boos. Je ervaart hoe ze van Gerdien de ruimte krijgt om ook die gevoelens te beleven, waardoor ze wegebben.

Marco Out, burgemeester van Assen, las het boek als een van de eersten en zegt erover: Patat & Pavlov is een boek vol herkenning en vertedering, of je de ziekte van Alzheimer nu wel of niet kent. In de verte lonkt weliswaar het verdrietige, maar het boek gaat ook en vooral over het mooie dat er ook is en kan zijn. Voor de mensen die alzheimer niet kennen, zijn de ervaringen van Gerdien hoopvol en troostend. 

Mijn blogs worden door duizenden mensen gelezen. Iedere keer roepen ze hartverwarmende reacties op bij lezers. Mensen herkennen zich in de situaties en in de belevenissen die ik beschrijf, ze voelen zich erdoor getroost. Dat is fijn om te horen  zegt Breimer. Ik hoop dat Patat & Pavlov mensen net zozeer tot steun zal zijn en het boek voor velen iets zal betekenen. Dan denk ik niet alleen aan dochters, zonen en andere mantelzorgers, maar ook zeker aan mensen die in de zorgsector werkzaam zijn.