Als uitvaartverzorger kom je op de meest kwetsbare momenten bij een familie. Er is iemand overleden en iedereen is in diepe rouw. Op dat moment sta je als uitvaarder, als je bij de nabestaanden bent, dan sta je op scherp. Alle antennes, voelsprieten en zintuigen doen hun opperste best om signalen op te pakken zodat je daar op kunt sturen en adviseren, alles in goede banen kunt leiden, dat je de familie optimaal bij kunt staan in deze hele moeilijke periode. Dat je kunt komen tot een hele mooie persoonlijke uitvaart.

Tekst: Peter Hendriks in de blogserie Mijn Bijzondere Uitvaarten

Het komt ook voor dat je al eens eerder bij een familie bent geweest voor een voorgesprek, of dat je al eerder een uitvaart voor ze hebt mogen verzorgen. En dan ken je de familie (al een beetje). Maar op een gegeven moment komen daar de geijkte vragen. Zo zijn daar bijvoorbeeld; welke kist/plank moet er komen, willen jullie een kaart, een advertentie, opbaren thuis of in een rouwkamer, koeling / BioSac / Thanatopraxi, uitvaartfotograaf / videograaf en natuurlijk de vraag begraven of cremeren? Maar de vraag die ik ook altijd stel is de vraag, willen jullie ook vingerafdrukken van de overledene. Soms zeggen de nabestaanden ja, soms nee en soms wordt er gevraagd wat zij er mee kunnen en maken dan pas een beslissing.

Wat kun je nu zoal met een goede vingerafdruk. Je zou het kunnen gebruiken op bijvoorbeeld de kaft van een fotoalbum of een levensboek, laten verwerken in een (as)sieraad, een schilderij van laten maken, laten graveren op een urn, of zelfs er behang van laten maken. Maar weet je wat er ook mee kunt doen? Helemaal niets, je kunt het ook gewoon bewaren voor het geval dat je er later wel iets mee wil doen.

Waarom zeg ik dit? Dat is natuurlijk niet zonder reden. Zo was ik een paar week geleden, tijdens een voorgesprek bij een familie en ik stelde de vraag of er na het overlijden ook vingerafdrukken genomen moesten worden? De keuze voor dat moment was dat dit niet nodig was, maar als het zover was, dan moest ik de vraag maar opnieuw stellen zodat de kinderen een definitieve keuze konden maken.

Helaas was ik nog geen week later alweer bij de familie, mevrouw was overleden… Zoals afgesproken stelde ik de vraag opnieuw aan mijnheer en de kinderen. Ook nu werd er gekozen om geen vingerafdrukken af te nemen. En dat is natuurlijk goed. Na de crematie kiest één van de kinderen voor een as-sieraad en komt tot de conclusie dat een ring met daarin een vingerafdruk verwerkt wel heel mooi zou zijn. Maar helaas, daar was geen vingerafdruk, tenminste niet van haar moeder. Nu is daar zeker een mooie ring gemaakt en is er gekozen voor de vingerafdruk van dochter zelf. Een mooie oplossing, maar toch…

Afgelopen vrijdag spraak ik haar weer en zij gaf aan dat ik toch meer had mogen aandringen op het maken van vingerafdrukken. Ik snap haar reactie maar heb aangeven dit niet te doen. Immers er was al twee keer gevraagd en er waren geen signalen om te adviseren het wel te doen. Je wilt als uitvaarder ook niet opdringerig zijn en iedere keuze die een nabestaande maakt respecteren.

Maar u als lezer, mocht u ooit gevraagd worden om een vingerafdruk van uw dierbare te laten afnemen, weet dan u hoeft er helemaal niets mee. Maar stel je voor dat je ooit, later….

Andere blogs in de blogserie Mijn Bijzondere Uitvaarten

- > Blog: ''Er is leven voor, en na de dood. Soms is het BijZonder fijn als er hulp kan zijn''
- > Blog: ''Mijn eerste uitvaart…''

assenstad drentsnieuws